اولین چهارشنبه سوری

یکی از سنتهای قشنگ قبل از سال نو ،برپائی آئین زیبای چهار شنبه سوری است . رسم زیبائی که از کودکی عاشقش بودم و برایم یادآور خاطرات شیرینی است .این رسم زیبا مثل سایر مراسم ایرانی ریشه در گذشته ی بسیار دور دارد و تقریبا می توان گفت جشنی بهاره است که با اعتقاد خاص قبل از تحویل سال برگزار می شده .مردم  سه شنبه سال  را با برپا کردن آتش و پریدن از روی آن به  نوعی گرامی میداشتند و بدین طریق به استقبال نوروز می رفتند.وبرای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار می کردند که ریشه اش به قرن ها پیش باز می گردد.
 این مراسم ویژه در شب چهارشنبه صورت می گرفت .در گوشه و کنار   بچه ها و

بزرگتـر ها آتش روشن می کردند  و  زن و مرد و پیـر و جوان گرد هم جمع می شدنـد و

بوته ها  را آتش می زدند. در این هنگام از بزرگ تا كوچك هر كدام سه بار از روی آتش می

پریدند، به این اعتقاد که ضعف و زردی ناشی از بیماری و غم و محنت را از خود دور کنند  و

سرخی و شادی  در خود بوجود آورند.و در حال پریدن از روی آتش ترانه هایی  می خواندند:

زردی من از تو ، سرخی تو از من

غم برو شادی بیا ، محنت برو روزی بیا

ای شب چهارشنبه ،  بده مراد بنده

در زبان و ادبیات فارسی و برخی گویش های ایرانی « سور »به معنای جشن و مهمانی سرخ

آمده است .